Παρά τα μεγάλα επιτεύγματα στους τομείς της τεχνολογίας υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για παροχή υπηρεσιών εκπαίδευσης και κατάρτισης στην υγεία. Ένα από τα κύρια προβλήματα είναι η άνιση κατανομή ευκαιριών για εκπαίδευση , ίση παροχή υγειονομικών υπηρεσιών και κατάρτιση. Σε μελέτη των ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ αναφέρεται ότι τα επόμενα 30 χρόνια θα εκπαιδευτούν περισσότεροι άνθρωποι από όσους έχουν εκπαιδευτεί μέχρι σήμερα. Στην ίδια μελέτη αναφέρεται ότι περίπου 1δις άνθρωποι δεν έχουν καθόλου πρόσβαση σε στοιχειώδη εκπαίδευση και στοιχειώδη παροχή υγειονομικών υπηρεσιών ενώ 1 δις επιπλέον έχουν ελάχιστη πρόσβαση. Η μεγάλη συγκέντρωση από τις παραπάνω κατηγορίες εμφανίζεται σε περιοχές απομακρυσμένες από το κέντρο (επαρχία κ.λ.π.) με ιδιαίτερη εμφάνιση σε περιοχές απομονωμένες και υποβαθμισμένες. Σε πολλές αναπτυσσόμενες οικονομίες το κόστος της εκπαίδευσης, και των υγειονομικών υπηρεσιών έχει αυξηθεί περίπου 20%-25% και συνεχώς αυξάνεται.
Οι νέες τεχνολογίες και η πληροφορική με διάφορες εφαρμογές ,υπηρεσίες πληροφόρησης ,τηλεπικοινωνίες, πληροφορικά συστήματα κ.λπ. επιβάλλουν την ανάγκη για νέους ρόλους στην εκπαίδευση, στην παροχή υγειονομικών υπηρεσιών και στην κατάρτιση. Αυτές οι μέθοδοι μπορούν να παρέχουν υπηρεσίες οι οποίες είναι περισσότερο γρήγορες και προσβάσιμες και ιδιαίτερα στις αγροτικές και απομονωμένες περιοχές παρέχοντας στους καλύτερα διαθέσιμους γιατρούς και εκπαιδευτές που χρησιμοποιούν την διαθέσιμη τεχνολογία καθώς και τίς άμεσες υπηρεσίες και επιπλέον με μικρότερο κόστος. Υπάρχει εκτενής βιβλιογραφία γύρω από eEducation και eHealth η οποία υποστηρίζει ότι αυτές οι τεχνολογίες μπορούν και κάνουν δουλειά σε όλα τα επίπεδα των κοινωνικών δομών και σχεδόν σε όλα τα επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης. Επίσης υποστηρίζει ότι τα κλειδιά για την επιτυχία αυτών των συστημάτων είναι η χρησιμοποίηση της δια-δραστικότητάς (interactivity) οπουδήποτε είναι δυνατό, αναπτύσσοντας το καλύτερο δυνατό ταλέντο στην ανάπτυξη της «μάθησης από απόσταση» και των συστημάτων παροχής ιατρικής φροντίδας και η ενεργός αναζήτηση της ανάπτυξης τοπικών δασκάλων, βοηθών νοσοκόμων, γιατρών και σχετικούς με το πρόγραμμα παράγοντες. Η ίδια βιβλιογραφία επίσης τονίζει ότι θα πρέπει να συγκεντρωθούμε περισσότερο στο σχεδιασμό και την ανάπτυξη τέτοιων προγραμμάτων, λόγω της καλυτέρευσης των υπηρεσιών, και όχι μόνο στην ιδέα μείωσης τους κόστους. Ποιότητα και επεκτασιμότητα θα πρέπει να είναι ο στόχος και όχι η μείωση του κόστους, ανεξάρτητα ότι θα είναι και επακόλουθο.
Η ιδέα ότι διαστημικές εφαρμογές μπορούν να βοηθήσουν στην αναδόμηση της εκπαίδευσης, της υγείας και της ιατρικής δεν είναι καινούργια. Η πρώτη επιχειρησιακή επίδειξη έγινε 30 χρόνια πριν το 1963 χρησιμοποιώντας έναν δορυφόρο της intersat στο Houston medical center και μιας ομάδας γιατρών στη Γενεύη. Η τεχνική βασιζόταν σε ένα κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης, έδειχνε τις τελευταίες τεχνικές στην εγχείρηση καρδιάς και άνοιξε το δρόμο για περισσότερες δορυφορικές συνδέσεις σχετικά με την ιατρική και την τηλεϊατρική. Μέχρι το 1985 η intersat αποφάσισε να δώσει δωρεάν δορυφορικό χρόνο για «εκπαίδευση από απόσταση» και για πειράματα στην υγεία σε ένα πρόγραμμα με την ονομασία project share. Πάνω από 60 χώρες είχαν ατομικά, ή σε συνεργασία με άλλους, προγράμματα σχετικά με υγεία και εκπαίδευση χρησιμοποιώντας φωνή, δεδομένα, φαξ, video conference, ράδιο και τηλεόραση. Μέσα σε αυτά τα projects ήταν και το Chinese national TV university, τα προγράμματα eHealth του παναμερικανικού οργανισμού υγείας, και του παγκόσμιου οργανισμού υγείας και πολλά άλλα.
Έτσι μέσα σε 20 χρόνια η χρήση της τεχνολογίας των δορυφόρων εξελίχθηκε μέσα από προγράμματα με πραγματικές εφαρμογές. Μια από τις πιο τρελές ιδέες της εποχής ήταν το πώς τα δορυφορικά συστήματα μπορούν να συνδυαστούν με τεχνολογία που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι και παρουσιάστηκε από τον Arthur C. Clarke σε μια συνεδρίαση της UNESCO λέγοντας ότι οι ηλεκτρονικοί δάσκαλοι θα είναι οι απόγονοι των σημερινών παιχνιδιών, εντελώς φορητοί, όχι ακριβοί , ικανοί να δίνουν προγραμματισμένες οδηγίες σε σχεδόν οποιοδήποτε επίπεδο. Η ιδέα ενός ηλεκτρονικού δάσκαλου ο οποίος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν εγκυκλοπαίδεια έμοιαζε επιστημονική φαντασία πριν 2 δεκαετίες. Σήμερα η τεχνολογία στην υγεία και η ιατρική μοιάζουν να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Θα μπορούσε ένα οικονομικό σύστημα για τόσο σημαντικές υπηρεσίες να σχεδιαστεί έτσι ώστε να παρέχει οποτεδήποτε και οπουδήποτε υπηρεσίες σε όλο τον πλανήτη.
Ποιες είναι οι πολιτικές, κοινωνικές, ηθικές, πολιτισμικές, τεχνολογικές, σχεδιαστικές, νομικές, επιχειρησιακές, οικονομικές δικλίδες που πρέπει να ξεπεραστούν για να επιτευχθεί ένα παγκόσμιο σύστημα eEducation και eHealth?
Μια τρομερή πρόκληση για το “electronic tutor project” είναι η συγκρότηση μιας ομάδας η οποία να αποτελείται από ανθρώπους που να γνωρίζουν ο καθένας ξεχωριστά τις παραπάνω αρχές και η προσπάθεια αυτή της ομάδας να απαντήσει τα προηγούμενα ερωτήματα και κατά τη διαδικασία να σχεδιάσουν ένα εργονομικό και cost-effective σύστημα το οποίο να μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν το minimum standard για την παγκόσμια εκπαίδευση και υγεία. Το συγκεκριμένο έργο είναι ένα από τα πιο φιλόδοξα έργα, σκεπτόμενοι ότι τα αποτελέσματά του θα μπορούσαν να επηρεάσουν εντελώς το ανθρώπινο είδος και θα μπορούσε να έχει άμεση επιρροή πιθανόν σε δισεκατομμύρια ανθρώπους σε κάθε χώρα.
